İbrahim İNAÇ(GAZİ)

Powerpoint sunusunu indirmek için tıklayınız.

Siteye girenlerden besteciler de bulunur diye şarkı formunda da bir şiir bulunsun istedim:

İki Gözüm
Öyle bir tasvir ile süslemiş ki Dünyayı Yaratan;
Kimi inkâr, kimi tasdik ile insan görülür aradan.
Şöyle bir dem Hak ile kaldırabilse kalbini bir an,
Göğsü taa Arşa erecek âdemoğlunun buradan.

Enbiyalar, evliyalar gelmişler bize birer, birer;
Kimi güller dermiş gönüllerde, kimi dökmüş inciler.
Uyan be iki gözüm, yan; sana neler söylemediler.
Şu kin, riya ve dünyayı sen de kaldırsana aradan.

Şüphe yok, yanındadırlar hepsi, yüz tutmuşsan sevgiye.
Hele birde her hâlini bilip açabilsen yergiye.
Hak âlemlerde haykırıyor bak, haksız sensin sen diye.
Kendini bilsen yalnız komaz elbet seni Yaratan.
  
                             ( 23. Haziran. 1984 ) İ. İNAÇ(Gazi)

Deccal

Hak erenler gizli kalmış etrafında fırdolay

Çepeçevre deccal sarmış bütün dünya hânını.

Hak yolunda yürümek zor, sahtekârlık çok kolay.

Yalnız deccal sahip olmuş, satar dünya malını.

Yalan dünya kahpesin sen, demek belki çok kolay.

Bütün varın vermiş oysa dünya, hem cânını.

İlim, amel, gayret senden. Olmuş sana bir kobay.

Meğer deccal sahip olmuş, satar dünya malını.

Suya gitme, ateşe git! Kurtar kendi kârını.

Unutma iki cihan serverinin ihtarını.

Okul olmuş dünya sana, öğren dünü, yarını.

Ne ki deccal sahip olmuş, satar dünya malını.

                              (22.07.1983) İbrahim İNAÇ 

Ah Türban
Türban takanların başları daha da çiçeklenecek;
Yakında her kadının başına türban, türban düşecek.
Devlet olmuş olanların başka işi yok mu yapacak?
Yoksa bakmıyorlar mı, ne çareler gerekir acaba?
Biraz daha katık koymak için vatandaşın aşına.
Herkese iş, herkese aş, kimse istemez ki nafaka.
Peşinden kara çarşaflılar, kirlikliler mi çıkacak?
Daha şimdiden döküldüler meydanlara, sokaklara.
Anayasa, babayasa, kuzgun başa derken hemencek.
Cumhuriyet, laiklik, bağımsızlık, hürriyet denen şey;
Dönüşecek delik-deşik, yusyuvarlak, kara taşlara.
Kara, karadan da kara, zifiri kara çarşafla;
Bırakın gezmeyi-tozmayı, gözleri ve ufukları,
Gönülleri, benleri saracak sıkıntı ve karanlık.
Hasret kalacak bütün çocuklar ışıklı ufuklara.
Yetmeyecek, yetinmeyecek karartılar ve karanlık,
Peşinden peçe gelecek ve tek gözlü kapkara deccal;
Devleti perişan edip kendi bitmez iştahlarıyla.
Kara, kapkara karanlık hâkim olacak sokaklara.
Ah türban, ah türban, inancı yalnız kendine var kılan;
Ah türban, ah ah türban, Adem'i adem yapıp kandırıp
Türbanı da Havva'nın başına yılan olmuş taç kılan.
                              ( 9 Şubat 2008) İbrahim İNAÇ(GAZİ) 

Öğüt 

Yavrucuğum bak, dinle! Ataların seninle,
Bir şarkı söylüyorlar,  Aden bahçelerinde:
Bu evren Hakan’ının, en güzel sözüsün sen,
Nadide ziynetlerle, bezenmiştir elbisen.
Özünü Altaylarla, Tiyenşan arasında;
Sözünü sayhalarla, Kur’an sayfalarında;
Süsünü Toroslarla, Malazgirt yaylası ve
Sakarya ovasında, bezediler vezinle.
Adeni Ana yapıp, dolu dolu sundular;

ANADOLU toprağın, sana miras kıldılar.
Bu toprakla verilmiş, bu ateş ve de bu kan;
Bu toprakla katılan, yalnız olmuş sana can.
Bu toprakla süzülmüş, kanın yedi bin sene;
Bu topraktan yürümüş, ünün yedi düvele.
Bırak alem ne derse, desin sakın aldırma;
Aydınlık tut gönlünü, karanlığa daldırma.
Sende ata kültürü, beden ve ruh olmuş hep
Sende güzel ve iyi, sende zemin bulmuş hep
Sende bütün bilgiler, Hak ile yeksan olup
Karanlığı yırtarak, aleme nur olmuş hep.
Uyan artık yetişir, bu uyku çoktur sana.
Hak daima şe’ndedir, ilmi gerek insana.
Dua etmek yetişmez, cehli gidermek için;
İlimle amelini, bir potaya koysana!
Eksik kalan bilgiyi, kaynaktan dermelisin;
Amelin en güzeli ile gidermelisin.
Topraktan aldığını, bilgi ve becerinle,
Nice bir işleyerek, toprağa vermelisin.

                 28 Aralık 1986   İbrahim İNAÇ(Gazi)

Desene 

Sen çaresizlik çukurunda böcek avlarken

El âlem gökten güneş avlıyor hücresine.

Çoğu zaman birlemek yetmez ahh, yönelirken

Kulak vermek gerekir Muhammed’in sesine.

“ Kur’an ancak insanın avlanan gardaşıdır.

”Bir toplum inansa da imanı kendisine,

Yunus kavmi müstesna, yarar sağlamamıştır.

O toplum ki danışmış hep Yunus Emre’sine. 

Mustafa medresesinde Kemâl’e ererken

Kara bir kâbus çöktü, Osmanlı ülkesine.

Buğ’unun yüzü arap ve küffara dönerken

Hak’ın nefesi kulak verdi Türk’ün sesine. 

Kapalı kapılar açıldı Hak’tan Türklere;

Enel Hak dedi toprak, Enel Hak dedi Türkler.

Ankara’da ulaştı Anadolu dülgere;

Güneş saçmış yüzünü, Ata orada kükrer. 

Sen de benliğinin eteğine yapış hele;

Benliksiz kimseye ne mülk, ne de din verdiler.

“ Ne mutlu Türk’üm “ desene sen, haydi desene!

İkiyüzlü iblisler ülkene yöneldiler.                          

 İ.İnaç(Gazi) 20.07.2007